21 juli, 2007

M.H. Benders

M.H. Benders

Wat een lul is dat eigenlijk.
Hij past niet eens op een postzegel
maar woont wel in dat postzegellandje
in zijn postzegelhuis waar hij zijn abjecte
millimeterpoezie schrijft.

Zijn woorden zijn smeerkogels
in het stotterend verlof van
goedkope damesonderbroeken.

Hij vreest de liniaal van de kritiek
als schoolmeisjes hun dichtgeklitte
spaarvarkens vrezen en niemand wil

hem lezen, laat staan verbrijzelen of
zelfs maar even over zijn rug likken;

hem schikt slechts het slappe handje
dat zijn poezie eigen is: we plakken
die zak aan zijn eigen noten

achter het gestript behang
van zijn boos roze billengezicht.

Geen opmerkingen: