Johanna van Buren

Kwaa tongen

’t Oale Dieksien was alleenig,
’t Hadde nog wel ’n bettien geld,
‘r Was noew neet zo rieke, mar in
Zienen staand toch welgesteld
En het kon ook wel wat missen,
’t Gaf in stilte hier en door,
Mar dee op de wind wol proaten,
Spöllen ’t neet met Dieksien kloor.
Eene van de noabervèènte,
Den al noa de veertig gunk,
Kwam gedurig ‘soavens biej um,
Hadd’ van Dieksien ’n hoogen dunk.
’t Leek um zon verstanig keerltien,
Achter ’t vessien was’t zon bes,
Het begreep zo all’s en ’t was zien
Vaders kammeroad ewes ...
’t Oale moch ‘de jonge’ ook geerne,
Het was bliej as ’t Wilm mar zag,
Stille vrèène waan dee beiden ...
En door op nen goeien dag
Kwam in éénmoa Wilm ter ooren,
Wat het mèènschdom van um zèè:
Det den daankverdeender door neet
Zoo omseuns biej ’t oale aait lèè.
En door kwam nog völle meer biej ...
Willem was der stille van ...
Hee noa Dieksoom um de centen ...
Woer haalt toch det tuug ’t vandan?
Dieksoom... zienen oalen masschop ...
Zol ’t den zelf ook leuven ... nee ...
Mar det mos e vaste weten,
Hee noa Dieksoom, een, twee, dree:
‘Dieksoom, road is, wat het mèènschdom
Disse daege van miej zéé:
De-k nen daankverdeender waa en
De-k zoovölle biej oew lèè
Um mar wat van oew te kriegen ...
En det hef miej zeer edoan ..
Ik zin doalijk, toew ‘k het heuren
Regelrecht hier hen egoan.
En noew muu-j miej eerlijk zeggen,
Leuf iej dat noew meuglijk ook?
A-k het wusse, Dieksoom ... och, dan
Blief ik hier vandan, det doo-k’...
’t Oale lèè de piepe vot en
Kwam eets op de jong’ hen an,
Léé de haand um op de scholder:
‘Jonge, trekt oew det neet an.
Mennigmoal hebt miej de mèènschen-
Pröoties ook wel zeer edoan ...
Mar, a-j ’n tiktak zuver hebt, kui-j
Met de kop umhooge goan.
‘k Leeren good de mèènschen kennen.
En ik hoppe, de-j vedan
Hier de klinke oplicht, jonge,
En doot miej gezelschop an.
En onthoaldt mar, wa-k oew zegge,
Dan zui-j zeen, det ’t woorheid is:
Leu, dee zoowat prakkezeert, zint
Meestied zelven neet zo frisch!’


Uit De dinge van Vrogger, Uitgeverij Witkam, Eschede, 1980