En durft gij mij
En durft gij mij van dichten spreken,
die nimmer zijt in staat
twee reken
te rijmen dat het gaat!
Het dichten is van God gegeven,
maar niet aan elk ende een
in 't leven;
de kunste is niet gemeen.
Laat bloeien al die roos mag wezen,
spruit helder, zijt gij bron;
maar dezen
die ton zijn blijven ton!
De miere en zal geen peerd heur wensen,
de krieke geen radijs;
de mensen
alleen zijn niet zo wijs.
Zo, elk ende een het zijne! Soldaten
het buskruit, zo 't behoort,
gelaten,
en Dichteren het woord!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten